45-lecie trzonolinowca

Wrocławski trzonolinowiec projektu Andrzeja Skorupy i Jacka Burzyńskiego ma już 45 lat! Ten konstrukcyjny ewenement na skalę ogólnopolską budowany był jakby „na odwrót” - począwszy od najwyższej kondygnacji, bez udziału dźwigów, przy wykorzystaniu gotowych materiałów. Realizacja trzonolinowca rozpoczęła się w 1963 r. od wzniesienia masywnego żelbetowego trzonu, wokół którego ułożono gotowe stropy pięter. Kolejny etap budowy polegał na rozciągnięciu konstrukcji w pionie niczym harmonijki. Ostatnią fazą było „wyłonienie się” parteru, który pozostał niezabudowany zewnętrznymi ścianami, stąd iluzja zawieszenia budynku w powietrzu.

Owiany legendą 12-kondygnacyjny budynek przy ul. Kościuszki 72 przez lata zyskiwał wiele przydomków, do najbardziej znanych należą: „wisielec” i „dom na kurzej nodze”. Początkowo traktowany był jako architektoniczny dziwoląg, nie zaś miejsce do zamieszkania. Kilka lat po zakończeniu budowy pojawiły się problemy m.in. odchylenia konstrukcji, w efekcie których zdecydowano się na remont i wzmocnienie konstrukcyjne wieżowca. Nie udało się uniknąć modyfikacji w układzie, który pomimo oburzenia konstruktora z wiszącego zamienił się de facto w szkieletowy. Władze miasta, chcąc zmienić wizerunek trzonolinowca wśród wrocławian wpadły na pomysł, by zapełnić go artystami i ludźmi sztuki. Lokatorami modernistycznego wieżowca byli m.in. aktorzy: Bogusław Linda i Krzysztof Globisz oraz scenarzysta Cezary Harasimowicz, a także śpiewacy operowi i muzycy z filharmonii. Z biegiem lat wrocławianie oswajali się z myślą o zamieszkaniu w „wisielcu”, obecnie z 40 dostępnych lokali, blisko połowa znalazła swoich właścicieli.

Trzonolinowiec duetu Skorupa i Burzyński jak do tej pory był pierwszym i ostatnim zrealizowanym w Polsce projektem „domu na linach”. Swoista modernistyczna perełka Wrocławia (wieżowiec otrzymał  tytuł „Budynku 1967 roku”), dziś zaniedbana sprawia wrażenie całkiem zapomnianej. Miejmy nadzieję, że doczeka się jeszcze swoich pięciu minut.